آه که چه می کند جــــادوی چشــــمانت...

در زوایای تاریــــک و روشن ذهنمــ به دنبــــال واژه ای بودمــ،واژه ای کــــه پاسبــــان

حرمتــــش باشــد...آن ســــان که بی محــــابا خیرهــ اشــ می شــــوی و گوییــــا خداونــــــد

قدرتــ تکلمــ از تو ربــــوده تــــا محــــو فــریادشــ شوی،فریادی کــــه به اندازه ی تمام

اصوات عالــــمــ بی صداستــ...فریــــادی پراز گفتــــه های نگفتــــه...فریادی به راز

یکــ ســکوتــ محــو آغشتهــ...

و تو در می مــــانی در جــــادوی آن نگاه که تو را به مســــلخــ دل می کشــــاند

و تو گــمــ می شوی در نبــض وجودش و تو می شوی قرار دل بــــی قرارشــ

آه که چه می کند جــــادوی چشــــمانت...